In het levendige Wyck, op nog geen twee minuten lopen van het station, ligt Brasserie FLO. Voor even lijkt het alsof ik een bistro in Parijs binnenstap. Met uitzicht op de Stationsstraat, de statige herenhuizen, de vele mensen die langslopen en een klein beetje fantasie lijkt het alsof ik in een brasserie in de Franse hoofdstad zit.

Brasserie FLO, waar chef-kok Kris School de leiding in de keuken heeft, heeft typisch Franse gerechten op de kaart staan. Zo kun je hier genieten van steak tartare, die helemaal naar jouw smaak aan tafel wordt bereid, maar ook côte de boeuf en magret de canard. Voor mij en mijn gezelschap staat er vanavond iets anders op het menu

Expositie

We starten onze avond in Designhotel Maastricht, waar Brasserie FLO deel van uitmaakt. Hier is tot en met 30 september de expositie Going Home van kunstenaar William Otermans, te bekijken. Aan mij de eer om, als een van de eerste gasten, kennis te maken met deze expositie. Ik word samen met mijn gezelschap hartelijk ontvangen door William Otermans, chef-kok Kris School en Sita Tadema, de general manager van Designhotel Maastricht. Going Home is ontstaan toen kunstenaar William Otermans dit jaar tijdens TEFAF als ‘artist in residence’ in het Designhotel Maastricht verbleef. Tijdens zijn verblijf is de kunstenaar naar eigen zeggen met verschillende impulsen in aanraking gekomen en heeft dit op doek uitgewerkt.

Terwijl ik aandachtig luister naar de verhalen van William Otermans, verdwaal ik soms in de nogal abstracte kunstwerken. Maar William weet mijn aandacht weer helemaal naar zich toe te trekken door te beginnen over een mysterieuze avond in kamer 120. ,,Er is daar die avond iets gebeurd wat je alleen in New York, London of Parijs ziet”, zegt hij veelbetekenend. Mijn gezelschap en ik blijven hem bestoken met vragen om erachter te komen wat er die nacht gebeurd is, maar tevergeefs. William heeft een schilderij gebaseerd op die avond. We lopen richting kamer 120, ploffen op bed met een rumba-muziekje op de achtergrond en observeren het schilderij aandachtig. Het zal voor ons altijd een vraag blijven wat er die ene avond is gebeurd, al hebben we wel zo onze vermoedens.

Going home

Een van de laatste werken die we bekijken is het schilderij Going Home. Dit schilderij maakte William na het intensief meelopen en een meditatiesessie met chef-kok Kris School en is een reflectie op diens leven.

Na het interessante verhaal van William is het tijd om samen met mijn gezelschap aan tafel te schuiven. De vriendelijke serveerster, die de hele avond rondloopt met een lach van oor tot oor, geeft ons uitleg over het Going Home-menu. Dit menu is ontworpen door de chef als reactie op het schilderij Going Home. Het is de bedoeling dat de gasten al etende kennismaken met zijn favorieten plekken op de wereld. We starten de avond met een sprankelende Prosecco van wijngaard Raarberg, brood met rozemarijn en hummus met daslook en boter.

Terwijl wij wachten op ons voorgerecht begint het restaurant al aardig vol te lopen. Nu begin ik toch wel trek te krijgen, maar gelukkig hoeven we niet lang te wachten op ons voorgerecht. Het voorgerecht bestaat uit Maryland crab cakes met gazpacho en aardappelsalade à la remoulade. Hierbij wordt een frisse sauvignon blanc uit de Bordeauxstreek geschonken. Ik had nog nooit crab cakes gegeten, maar voor ik het wist waren ze op. Wat is dit smullen zeg!

Burgers

In de verte zie ik dat de serveerster komt aanlopen met ons volgende gerecht. Zie ik daar nou een mini-burger? Mijn hart gaat sneller kloppen en mijn gezelschap lacht stiekem. Ook hij weet ondertussen hoe gek ik op burgers ben. De wijnkeuze bij dit gerecht, laat de serveerster aan ons over. Ze serveert een witte Viré-Clessé van het wijnhuis Chanson en een Dornfelder van Wijngoed Thorn uit 2016. Mijn voorkeur gaat uit naar de Dornfelder. Deze soepele rode wijn past perfect bij de licht geschroeide rundvleesburger op briochebrood met krokante uienringen en een zoetzuur sausje van paprika.

Kamer 120

Ondertussen praten mijn tafelgenoot en ik nog steeds over kamer 120. Wat zou daar toch gebeurd zijn? We fantaseren erop los en proberen nog het een en ander los te krijgen bij de bediening, maar ik denk dat we ons er bij neer moeten leggen: hoe we ook aandringen; wij zullen nooit te weten komen wat er die avond in kamer 120 is gebeurd; discretie is een groot goed in de hotelbranche. Voor we het door hebben wordt het hoofdgerecht geserveerd: eendenborst op een stampotje van zoete aardappel, roergebakken van bimi, courgette en zoete puntpaprika, met een jus van sinaasappel en gember. Als begeleider wordt ons een mooi gerijpte rioja van Bodegas Altanza ingeschonken.

Aangezien we beiden geen échte kaasliefhebbers zijn, hebben we het kaasgerecht vooraf vriendelijk afgeslagen Toch werden wij door de chef verrast met een miniatuurversie van het gerecht. Tijd om te proeven. Het gerecht is een crème brûlee van Comté kaas met vijgencompote en een kletskop van cacao en walnoten. Wat ik zo leuk vind aan dit gerecht is dat het laat zien hoe creatief de chef is. Want zeg nou zelf! Wanneer hebben jullie voor het laatste een crème brûlee van kaas gegeten? De uitgesproken smaak van de Comté kaas gaat heel goed samen met de intense zoetheid van de Pedro Ximénez van het befaamde sherryhuis Lustau. De volle rozijnsmaak van de versterkte wijn past perfect bij dit creatieve tussengerecht. Ondanks het feit dit niet mijn favoriete gerecht was – simpelweg omdat ik gewoonweg geen kaasliefhebber ben – kan ik me goed voorstellen dat dit voor échte kaasliefhebbers een genot op hun tong is.

Guilty pleasure

Ondertussen begin ik aardig vol te zitten. Het zijn dan ook absoluut géén kinderachtige porties die ze bij FLO serveren, maar een dessert kan ik natuurlijk niet afwijzen. De serveerster komt naar ons toe en vraagt wat onze guilty pleasure is. Pfoe, denk ik, mijn guilty pleasure? Ik lach en zeg ‘ik heb er zoveel’. Ik beken haar uiteindelijk dat hamburgers toch wel echt mijn guilty pleasure zijn. Mijn tafelgenoot lacht en zegt: ‘oesters, dat is mijn guilty pleasure. De serveerster legt uit dat we nu de guilty pleasure van de chef gaan proeven. Spannend! Zodra wij het dessert zien loopt ons het water in de mond. Een chocolate chip cookie, ijs van gezouten karamel en compote van banaan Zoals de chef nog even persoonlijk komt toelichten ‘de ultieme bomb om het menu mee af te sluiten.’ En daar heeft de chef groot gelijk in.

Onder het genot van een cappuccino en een ijskoud glaasje Limoncello bespreken we nog even kort de avond met elkaar. Vervolgens nemen we nog een snel kijkje in de keuken en besluiten dan om iedereen te bedanken voor hun gastvrijheid en het interessante menu vol smaken en ervaringen van de chef uit het buitenland.

Going Home menu

Het is vanwege de complexiteit lastig om het hele fascinerende verhaal achter de expositie in een artikel te vertellen. Ik raad iedereen dan ook aan om het zelf te gaan ervaren, beleven en vooral ook proeven. De expositie is tot en met 30 september te bekijken in het Design Hotel Maastricht en Brasserie FLO. Het Going Home viergangenmenu kost €47,50 p.p. en het vijfgangenmenu – inclusief de kaas – kost €56,50 p.p.