Il Giardino is al lange tijd een begrip in de Maastrichtse horeca. De zaak is al sinds april 1989 gevestigd op het hoekje van het Onze Lieve Vrouweplein en de Sint Bernardusstraat. Ivano Riggio nam drie jaar geleden samen met zijn broer Vincenzo de zaak van hun vader over. Vandaag staat Ivano ons bij de ingang op te wachten.

Il Giardino is een echt familierestaurant en dat voelen we direct wanneer we hier binnenlopen. In het eerste gedeelte van de zaak zitten familie en vrienden van de eigenaren te genieten van hun lunch, precies zoals ik me voorstel dat het er in Italië ook aan toe gaat.

Wij worden naar een tafeltje aan de rechterzijde van de zaak geleid. Het valt ons op dat het, afgezien van de gezelligheid van de vrienden en familie voor in de zaak, vrij rustig is. Het is dan ook vrij vroeg voor een Italiaanse lunch, zo zal later blijken.

Ivano komt aan ons tafeltje staan en schenkt een Tripudium Chardonnay in. Het Italiaanse restaurant kent een uitgebreide wijnkaart, waarvan de meeste wijnen enkel per fles verkocht worden. De Chardonnay die wij drinken is niet op de kaart te vinden maar past in het kadertje ‘bijzondere wijnen’. Op regelmatige basis struint Ivano de betere wijnhuizen af op zoek naar een goede wijn die hij – los van de reguliere kaart – per glas verkoopt. Het flesje Chardonnay wordt in een wijnkoeler op de hoek van onze tafel gezet. Daarnaast een schaaltje olijven en brood met olie, balsamico, peper en zout.

We beginnen gretig aan het brood en nippen voorzichtig aan de Chardonnay. Dit is inderdaad een ‘bijzondere wijn’. Bijzonder lekker!

Ivano komt ons vragen of we wensen hebben voor de lunch. We mogen alles kiezen, behalve pizza, want deze wordt alleen ’s avonds geserveerd. Wij hebben geen wensen en laten ons graag verrassen. Zo gezegd, zo gedaan. Eventjes later staat de eerste ronde antipasti op tafel. Deze bestaat uit arancino, panelle (hartige stukjes gefrituurd kikkererwtendeeg), bresaola, buffelmozzarella en parmaham. De panelle zijn nieuw voor mij maar vallen goed in de smaak. Onze favoriet is absoluut de arancini, de gefrituurde rijstballetjes gevuld met wilde broccoli.

De tweede ronde antipasti wordt door Luca geserveerd, hij is een van de chef-koks van Il Giardino. Dit is een bijzonder verhaal, vertelt Ivano ons later; er werken hier maar liefst drie chef-koks. Uiteraard staan ze niet iedere dag met z’n drieën in de keuken, maar het komt wel regelmatig voor dat ze wel met z’n allen achter het fornuis staan. Alle drie de chef-koks zijn helemaal thuis in de vaste menukaart en hebben daarnaast hun eigen specialiteiten. Samen met de seizoensproducten en Italiaanse producten die voorhanden zijn, vormen de specialiteiten van de chefs de basis van de dagelijks wisselende specials.

De tweede ronde antipasti bestaat uit bruschette, carpaccio van zwaardvis, caponata, mortadello en carpaccio van tonijn met zoete rode uien. Zwaardvis vind je niet op veel plekken in Maastricht, het is dan ook een bijzonder stukje vis wordt ons verteld. De caponata, een torentje van aubergine, is een gewaagde antipasto. ‘Ofwel je vindt ‘m heerlijk, of je vindt er niets aan’, vertelt Ivano. Wij zijn nieuwsgierig en wagen ons direct aan de caponata. Wij behoren absoluut tot die eerste groep.

Het wordt inmiddels wat drukker bij het Italiaanse restaurant. Om ons heen horen we een mengelmoes van verschillende talen. Er wordt Maastrichts, Spaans, Engels en Italiaans gesproken. De bediening lijkt gewend aan een multicultureel publiek en spreekt zonder enige moeite vlot in iedere taal mee. Onderling wordt er bij Il Giardino overigens voornamelijk Italiaans gesproken, in combinatie met de mediterrane geuren die uit de keuken ontsnappen en de schaal aan Italiaanse lekkernijen op onze tafel, zorgt dit voor een totaalbeleving waarbij je je even echt in Italië waant.

De derde gang van onze lunch bestaat uit een proeverij van drie pastagerechten en een risotto. Als eerste wordt spaghetti vongole in crème van vongole geserveerd. Daarnaast risotto met truffel, ravioli ricotta e spinaci en garganelli siciliana. Dat laatste is een ovengerechtje van garganelli – een penne-achtige pasta –, tomatensaus, aubergine en mozzarella. Wij kijken onze ogen uit en weten niet waar we moeten beginnen. Door van alle vier een beetje te proberen, hopen we de lekkerste tot het laatste te kunnen bewaren, maar dit blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben erg positief verrast door de spaghetti vongole maar sluit toch af met de risotto met truffel (want ja, risotto én truffel, mamma mia!). Mijn collega bewaart de ravioli tot het laatst.

Na deze uitgebreide rondleiding door de menukaart van Il Giardino wordt gevraagd of we nog een dessert lusten. Een retorische vraag eigenlijk, want Ivano is de keuken al ingedoken voordat we antwoord kunnen geven. Dat vinden wij uiteraard niet erg, want wie zou er dan ook nee zeggen tegen een Italiaans dessert?

Ook het dessert wordt wederom in kleinere porties geserveerd zodat we meer kunnen proeven: chocolademousse met caramel-zeezout saus, tiramisu en pannacotta met amarena. Dolce zoals ze die in Italië ook kunt verwachten, om je vingers bij af te likken!

We sluiten onze lunch af met een kopje espresso, aangekleed met een stukje chocolade. Een heerlijk einde van een heerlijke middag in het restaurant van de familie Riggio. De rondleiding door de menukaart heeft ons een goed idee gegeven van wat er hier zoal geserveerd wordt en dat beviel ons. Als we naar buiten lopen, nodigt Ivano ons uit om snel een keertje te komen dineren. ’s Avonds staan er namelijk ook nog wat culinaire verrassingen op de menukaart. Hier zeggen wij uiteraard geen nee tegen.