Het is woensdagavond, zeven dagen na de opening van Clichee. Op uitnodiging van Yves Mullenders en Françoise Oostwegel, de eigenaren van deze kersverse, culinaire hotspot in de Koestraat, ben ik vanavond te gast om de sfeer van Clichee te voelen en de gerechten op de kaart te proberen.

Cocktail o’clock

Bij Clichee is het altijd tijd voor cocktails. En voor brunch. De tagline van de nieuwe zaak is ‘streetfood & bar’ en dat is dan ook precies wat ze doen.

In de bar wordt ons gevraagd of we direct aan tafel willen of eerst een cocktail lusten. ‘Een cocktail’ zingen we in koor. De cocktailkaart staat boordevol klassieke en hippe cocktails, variërend van Classic Champagne tot een Bloody Mooswief. Het valt ons direct om dat alle cocktails enorm vriendelijk zijn geprijsd (allemaal tussen 6,5 en 10 euro met uitzondering van de Classic Champagne; die staat voor 12 euro op de kaart).

Na lang wikken en wegen kiest mijn tafelgenoot voor de Pink Ribbon’s Lemonade (8,5), een plaatje van een cocktail bestaande uit roze limonade, Dutch Damrak Gin, verse munt en roze suiker: ’s zomers, fris en fruitig maar niet té zoet. ,,Je proeft echt roze’’, zegt mijn tafelgenoot. ,,Als mensen willen proeven hoe ‘roze’ smaakt moeten ze deze proeven.’’ Leuk om erbij te vertellen: 0,50 euro van de opbrengst van deze cocktail wordt gedoneerd aan het goede doel, Pink Ribbon in dit geval.

Ikzelf kies voor de Bloody Mooswief (8), een lokale variant op de wereldbekende Bloody Mary: gemaakt met Wyckse Wodka en een geheime Clichee-kruidenmix. Deze cocktail doet me denken aan een gazpacho met lekker veel pit erin.

Sfeer

Terwijl we aan onze cocktails lurken valt op dat het, gelet op het feit dat het woensdag is en pas zes dagen sinds opening, bijzonder druk is bij Clichee. Het bargedeelte van de zaak zit zo goed als vol met mensen die hetzelfde doen als wij: cocktails drinken. Aan de bar tegen het raam zit zelfs een meisje te studeren of werken (ze heeft in ieder geval haar laptop open) terwijl ze geniet van Happiness in a Bowl. Ieder kwartier vliegt de voordeur open. Foodies uit Maastricht en omstreken zijn nieuwsgierig geworden naar de nieuwe zaak in de Koestraat, dat is wel duidelijk.

Menukaart

Met nog een beetje cocktail in onze glazen, verplaatsen we ons naar het restaurant-gedeelte van Clichee. Ook hier is het gezellig druk. Het interieur is indrukwekkend, maar daarover zo meteen meer. Eerst wordt de menukaart uitgelegd. Deze is eigenlijk heel simpel: je bestelt waar je trek in hebt, circa twee tot drie gerechtjes per persoon moet voldoende zijn. Het is de bedoeling om de gerechten te delen, maar je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om dat niet te doen. De kaart is ingedeeld in verschillende categorieën, vernoemd naar type of herkomst van de gerechten. De jongen die ons vanavond helpt legt uit dat we ervoor kunnen kiezen de gerechten stuk voor stuk te bestellen, of alles in een keer. In dat geval worden de gerechten in willekeurige voorkeur geserveerd.

Het grote probleem van dit ogenschijnlijk simpele concept is dat de menukaart gevuld is met allemaal gerechten die je wílt proeven. Het wordt een hele klus om van al deze gerechten maar vier tot zes stuks te kiezen.

Azië om te beginnen

We beginnen ons diner met Kom Kha Kai, een Thaise kokos-kippensoep. Hier kan ik veel over vertellen, maar dat ga ik niet doen. Deze moet je zelf geprobeerd hebben, geen twijfel over mogelijk. Chef-kok Remco Klaassen heeft overduidelijk moeite gedaan voor dit recept en dat proef je. Een volle smaak, goed in balans en met een beetje pit.

Interieur

Het interieur dus. Françoise en Yves winden er geen doekjes om dat hun concept is gebaseerd op hippe en trendy horecaconcepten over de wereld. Het interieur is daar geen uitzondering op. De zaak is gevuld met elementen die je overal op de Horecava tegenkomt en overeenkomen met elementen uit andere ‘hippe’ horecazaken. Cliché of niet, ik word er vrolijk van. Kleuren, vormen, lichtjes en lage zitjes komen naadloos samen. Overal is over nagedacht, de details kloppen en het interieur is af. Typisch gevalletje ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’.

Rondje wereldreis die volgt

Na een Aziatisch voorgerecht, beginnen we ons diner met Arancino Siciliano (5,5), oftewel gefrituurde risottoballetjes (maak me gek). Deze worden geserveerd per twee en zijn gevuld met ham en kaas, erwten en wortels. De ballen (ze zijn best groot) doen qua smaak denken aan een ovenschotel. Ze zijn lekker knapperig en goed van smaak.

Na de arancino volgt de pork taco (6,5), tex-mex pulled pork op een zachte maïstortilla. De taco’s in dit gerecht zijn lekker krokant en het geheel smaakt inderdaad erg Mexicaans. Ik ben zelf niet zo’n fan van de bonen maar hey, dat hoort erbij.

Voor het volgende gerecht vliegen we door naar andere Spaanstalige keukens: we eten empanadas. Deze bladerdeegpasteitjes kennen hun oorsprong in de Zuid-Amerikaanse en Noord-Spaanse keukens. De chef van Clichee heeft meer gekeken naar de Zuid-Amerikaanse variant en het resultaat, dat mag er wezen: het deeg is precies dik genoeg en perfect gaar. Het gehakt in de empanadas is lekker gekruid en in de bijbehorende saus komt de smaak van tomaatjes goed tot zijn recht. Mijn gezelschap vindt de saus heerlijk spicy, ik ben daar zelf iets minder van. Behalve de empanadas carne (5,5), die wij eten, staan er ook vegetarische empanadas op de kaart

Het vierde gerechtje is er eentje met invloeden uit diverse wereldkeukens: frietje rendang (7,5). Waarbij de rendang, hoewel origineel uit de Indonesische keuken, geheel naar eigen recept van de chef is gemaakt en de frietjes van zoete aardappel zijn. Het frietje rendang ziet er op de foto niet heel erg aantrekkelijk uit (komt door de rendang) maar is het proeven zeker waard. De zoete aardappelfrietjes zijn lekker knapperig en een leuke aanvulling op het van origine Indonesisch gerecht.

Hoewel we allebei nog wel zin hebben in meer, moeten we na een goede cocktail en vijf gerechtjes besluiten dat er alleen nog plek is voor dessert. We zullen nog vaak terug moeten komen om alle gerechten op te kaart te proberen. Daar hebben we absoluut geen probleem mee natuurlijk!

Cookie dough, eindelijk!

Weet je nog dat je als klein kind nooit het koekjesbeslag mocht opeten? Daar zaten rauwe eieren in en daar kon je ziek van worden. Toch deed je het, want oh er ging niets boven het koekjesdeeg. Zelfs de koekjes zelf niet.

Dat hebben ze bij Clichee maar al te goed gesnapt. Een van de gerechten onder de categorie Sweeth tooth ving al aan het begin van de avond mijn oog: de C is for Cookie (4,5). Lollipops van, je raadt het al, koekjesdeeg. Simple like 1, 2, 3, maar zonder twijfel hét dessert dat ik moest proberen. De variant van Clichee stelt niet teleur, in mijn notitieboekje schrijf ik ‘dessert is dé fucking bom’. Pardon my French.

We krijgen dus twee lolly’s van cookie dough geserveerd. De ene is gedecoreerd met bruine chocolade, de andere met witte. Het duo ligt erbij als ware het twee roosjes. Beide smaken zoals gehoopt. De witte heeft een leuke extra, die is namelijk versierd met knettersuiker. En niet zomaar knettersuiker, nee deze variant knettert nog heel lang na. Superleuk.

Afzakkertje

Het voordeel van Clichee is dat je er in restaurant, bar of lounge je maaltijd kunt afsluiten met koffie of thee, of met een cocktail. Mijn gezelschap kiest vanavond voor thee, ik kies voor een cocktail (quel surprise). Terwijl er naast me gezocht wordt tussen de kleurrijke doosjes van Kusmi Tea, bestel ik een Pornstar Martini (9,8). Een cocktail die al bijna net zo exotisch is als dat ie klinkt: geserveerd met een passievrucht in het midden en shot prosecco erbij. Lekker zoet, bitter in combinatie met de prosecco. Ja, hier kom ik nog wel een keer voor terug.

Clichee streetfood & bar – www.clichee.nl – Koestraat 2, Maastricht